Od Izayi Cd Ophelii

- Już wszystko mam załatwione - z lekkim uśmiechem odpowiedziałem na pytanie dziewczyny, i odwróciłem się, by odwiesić ręcznik kuchenny spowrotem z boku szafki.
Kiedy odwróciłem się do wyjścia z kuchni, uniosłem brew, widząc że Ophelia nie ruszyła się z miejsca, a na jej twarzy maluje się wyraźne rozbawienie.

- Oblałem się sosem, czy coś w tym stylu..? - mruknąłem.

Dziewczyna machnęła ręką i ruszyła w stronę jadalni.

- Ej, odpowiedz! - dorobiłem ją szybko, a ona lekko stuknęła mnie w ramię wierzchem dłoni.

- Poprostu jakoś tak bawi mnie ta twoja strona. - Wzruszyła ramionami.

- Jaka strona? - spytałem, ale nie odpowiedziała. Pewnie dlatego, że Mairu pociągnęła ją do stołu, sadzając dziewczynę miedzy sobą a Kururi.

Ophelia automatycznie przeniosła swoją uwagę na dziewczynki, a ja poczułem jak coś się we mnie gotuje.

Młodsza z bliźniaczek wyszczerzyła się do mnie, kiedy z raczej niezbyt zadowolonym wyrazem twarzy usiadłem na swoim miejscu.

Świetnie. Kto by pomyślał że będę zazdrosny z powodu własnych sióstr..? Kto by pomyślał, że w ogóle będę zazdrosny!

Dziewczynki, a właściwie Mairu, całkowicie zdominowały rozmowę... Chociaż nie. Moja najmłodsza siostra poprostu przez prawie cały czas prowadziła podekscytowany monolog o przeżyciach jej i jej siostry w ich nowej szkole, do której chodziły odkąd przyjechaliśmy do Green Heels.

Przez cały obiad milczałem, słuchając paplaniny Mairu i zastanawiając się kiedy Ophelia wymięknie. Dziewczyna jednak trzymała się świetnie... Albo była dobrą aktorką.

Po skończeniu posiłku, Mairu od razu złapała Op za nadgarstek i wspomagana przez Kururi, która popychała starszą dziewczynę, opierając dłonie u podstawy jej kręgosłupa, pociągnęła ją w stronę tarasu.

Machnąłem ręką, widząc pytające spojrzenie Ophelii, na co ona ułożyła usta na słowa "naprawdę przepraszam".

Wywróciłem oczami.

Zachichotała cicho w odpowiedzi, w końcu z własnej woli ruszając w stronę szklanych drzwi balkonowych.

Szyki uporałem się z naczyniami i właśnie wkładałem resztki sałatki do lodówki, gdy do kuchni wbiegła Mairu.

- Iza-nii, Iza-nii, chodź! - krzycząc to dość spanikowanym głosem, złapała mnie za róg bluzki i pociągnęła.

Zamknąłem z westchnieniem drzwi lodówki i dałem się jej poprowadzić do ogrodu.

 

Op? Spoczko :'>

Ja też się nie spieszyłam ^^"

A teraz dawaj tę dramę~!