Od Gabreli CD Alistaira

Nim mój mózg zdążył zareagować, policzki zaatakowane zostały przez czerwień. Nie byłam pewna czy to przez alkohol, czy przez zachowanie Alistair'a. Choć, może to jedno i drugie..? Dosłownie sekundę później odsunęłam się od chłopaka i, posyłając mu wcześniej niepewny uśmiech, zasłoniłam usta dłonią.
– W-wybacz.. – wyjąkałam. – Nie byłam na to przygotowana..
Ciemnowłosy w odpowiedzi parsknął i oparł głowę na dłoni. Boże.. Ile to wino ma procent!? Chyba więcej, niż moje wyniki na gimnazjalnym.. Przeprosiłam go na chwilę i zapewniłam, że wrócę za kilka chwil. Przez moment dostrzegłam na jego twarzy wyraz niezadowolenia, ale skinął głową. No, w sumie, to nie miał wyboru..
Będąc w łazience, skorzystałam z panującej w niej pustki. Ochlapałam policzki chłodną wodą, delikatnie, by nie rozmazać kreski na oczach. Wzięłam jeszcze dwa głębokie wdechy i sprawdziłam godzinę w telefonie. No.. Wypadałoby powoli wracać, bo jeszcze mnie do akademika nie wpuszczą.
Z powrotem zajęłam miejsce obok Alistair'a. Na początku chyba tego nie zarejestrował, bo gdy odwrócił się w moją stronę, dojrzałam w jego oczach zaskoczenie. Dopiero później na usta wkradł się uśmieszek. Oczywiście, odwzajemniłam ten gest. Mając jednak gdzieś w podświadomości późną godzinę, nie siliłam się na dalszą rozmowę. Sięgnęłam po serwetkę leżącą przede mną i porwałam szminkę, którąś jakaś pannica zostawiła na barze.
– Zadzwoń do mnie jutro, gdy będę w normalnym stanie. Jestem trochę.. Inna na trzeźwo – wymamrotałam, podsuwając chłopakowi serwetkę, na której zapisałam swój numer.
– Już uciekasz, kopciuszku? Przecież jeszcze nie ma północy – stwierdził, marszcząc brwi.
– Dla mnie ta godzina to prawie, jak północ. Mogą mnie nie wpuścić do mojej karocy, jeśli wrócę zbyt późno.
– Wiesz.. Mam łóżko w domu.. – wymruczał, uśmiechając się znacząco.
– Hola, hola, królewiczu. Pierwsze się lepiej poznajmy. Wtedy może się zastanowię, czy będę chciała je przetestować. – ucięłam, posyłając mu najpiękniejszy uśmiech, na jaki tylko pozwalał mój stan.
– Nie godzi się puszczać dziewki samej w miasto o tak późnej porze. Odprowadzę cię – zaproponował, zbierając swoje rzeczy z baru.
– Ale później będziesz musiał wracać sam – zaprotestowałam. Nie chciałam, żeby miał przeze mnie jakieś problemy.
– Oj tam, oj tam. Nie pierwszy i nie ostatni raz – odparł, schodząc ze stołka.
Nie chcąc się z nim dłużej sprzeczać, poszłam na ugodę i skinęłam głową. W końcu to on chciał mnie odprowadzić, a ja nie naciskałam.
Chwilę później opuściliśmy klub. Szłam dosłownie kilka centymetrów przed nim, w pewnym sensie wskazując mu właściwą drogę. Chłód wieczoru dał się we znaki. Zwłaszcza w odsłonięte nogi. Nie chciałam jednak iść na autobus. Wolałam się nacieszyć towarzystwem chłopaka.
– Więęęc.. – zaczął – powiesz mi o sobie coś więcej?
– Hm, cóż ja ci mogę opowiedzieć.. Dokładniej, jestem Gabriela Insomnia Polańska i pochodzę z Polski. Przyleciałam tutaj niedawno i chodzę do Akademii Green Heels. Twoja kolej.

「 Stair? ^‿^ 」